در ستایش زندگی

اگر میتونستم یکی از لوازم منزل رو از پنجره ی خونه پرت کنم بیرون، فکر میکنید چی رو پرت میکردم؟

    مثلا من آن دختر چادر سیاه و زنبیل قرمز به دستی باشم, که هر روز نزدیک ظهر از راه کلاس خیاطی ام بیایم نانوایی و تو همان شاگرد نانوایی باشی که عوض سنگگ معمولی که دست مردم میدهی، قایمکی برایم سنگگ کنجدی برشته زده باشی و  قایموشک بازی و زرنگی بلد نباشی و مشتری های دیگر دیده باشند و دعوا شده باشد و یک چک از شاطر خورده باشی و هزار بد و بیراه از مردم.

دیروز به شوخی گفتم: "مثل یتی شدی!" پرسید یتی چیه؟ برایش توضیح دادم که یک هیولای افسانه ای در کوههای هیمالیاست.‌ خندید و گفت "تو و یاس و شاخدار هم که همش توی دنیای افسانه ها و قصه ها سیر میکنین". خب این یکی از بهترین تعریف های دسته جمعی بود که از خودمان شنیده بودم

+ یومونچه چیکار میکنه؟

- گیر داده به زنجیر دریچه ی شومینه. احتمالا میخواد از توش کلاغ دربیاره.

+ نه! فکر کن دریچه باز بشه، یهو یه عالمه دعوت نامه ی هاگوارتز بریزه توی خونه.

- هییییییع. چه حال گیری بزرگی!

+ عیب نداره میری خودت رو به بقیه میرسونی. یومونچه رو هم میدی هاگرید برات نگهش میداره.

دکمه ی "بخشیدن" ام کمی گیر دارد. دکمه ی "فراموش کردن" ام اما اصلا کار نمیکند.

   شاید باور نکنید ولی همین جوراب پوشیدنی که شماها اصلا به آن توجهی ندارید و اصلا برایتان کاری ندارد برای چون منی که تقریبا شش هفت سالی هست که کمرم بازی در اورده و مخصوصا صبح ها دردش از همیشه بیشتر است حکم مصیبت را دارد.